அத்தை மகள் சுவைதானோ

நெஞ்சினிலே தஞ்சம் கொள்ளும்

தேவதை இவள்தானோ

கண்களாலே கவிதை சொல்லும்

அத்தை மகள் சுவைதானோ

கேள்வி குறியாய் கெஞ்சிநிக்கும்

வஞ்சிக்கொடி இடைதனோ

வேண்டும் என்றே கொலை செய்யும்

இதழ் இரண்டும் மலர்தனோ

அள்ளி அணைக்க சொல்லிநிக்கும்

அடக்கமான மெல் உடல்தானோ

அமைதிக்கு விலை பேசும்

வட்டநிலா முகம்தானோ

கற்பனை தரும் கவிதைகளில்

காதல் சொல் இவள்தானோ

கடைசிவரை கூடவரும்

அன்பு காதலன் நான்தானோ

	Tweet

காதல் கடவுள் மட்டும் கல்லு

பரந்தவெளி வானம்

பரவிக்கிடக்கும் மேகம்

சிதறிக்கிடக்கும் நட்சத்திரம்

சிரித்து பேசும் வெண்ணிலா

அழுது வடிக்கும் மழை

அழகாய் பிடிக்கும் குடை

ஓடித்திரியும் வெள்ளம்

நிரம்பி வழியும் உள்ளம்

பச்சைக்கடல் வயல்

பாகம் பிரிக்கும் வரப்பு

முத்து முத்தாய் நெல்லு

வெள்ளை நெல்லாய் அவள் பல்லு

கரையை கழுவும் கடல்

நுரையை பருகும் மணல்

ஓடித்திரியும் நண்டு

தேடித்திரியும் என் மனது

பனைமரம் விழுந்த வீதி

இரு மருங்கிலும் புல்லினச்சாதி

விரிந்து ஒடுங்கிடும் கண்கள்

அவள் வீட்டுக்கு போகும் கால்கள்

முளை நிமிர்ந்த கோவில்

மடை திறந்த கருணை

கல்லு முழுக்க கடவுள்

காதல் கடவுள் மட்டும் கல்லு

	Tweet

மோக போதை நகரம்

படபடக்கும் இயந்திர இதயம்

பெருமூச்சு விடும் புகைபோக்கி

உழைத்தால் தான் உயிர்பிழைகமுடியுமென

தயார்படுத்தும் மனிதவலு நகரம்

காலைக்காய் கண்மூடி காத்திருந்து

கூட்டை விட்டு பறந்துபோகும்

பறவைகளாய் மனிதர்

உலகுடன் போராட வியர்வைசிந்தும்

இறுகிய முகங்கள் கொண்டு

இதிகாசம் படைப்பதாய் எண்ணி

உடல் உழைப்பை உறிஞ்சவிடும்

ஊமையாகும் எலும்புக்கூடுகள்

மகிழ்ச்சிக்கு வடிவமைக்கபட்ட

மது மாது பாணக்கடைகளிலே

உதடுருஞ்சி உடல் குளுங்கி

உற்சாக மோகம் கொள்ளும்

குடும்ப உறவை காட்டுவத்தில்லை

குழந்தை அன்பை பேசுவதில்லை

குடும்பம் என்றால் வளர்ச்சிக்கு

தடைவிதிக்கும் படிக்கல் என்றும்

தனியாக பிரித்துவைக்கும்

தனக்கென்றே தயார் படுத்தும்

புரட்சி என்று சொல்லிகொன்று

மனிதத்தை அழித்திவிடும்

ஊரை விட்டு நகரம் வந்து

உலக வணிகத்தில் உருண்டுபிரண்டு

வயதாகி நரை வந்தததும்

குடும்ப உறவை தேடிச்செல்லும்

நகரம் என்பது நரகமாகி

துயரம் தரும் சிகரமாகி

ஊர் நினைப்பை அழித்துவிட்டு

பணத்தை காட்டி போதை செய்யும்

	Tweet

அவசரத்தில் விடிந்த அதிகாலை

கரும்பறவை சிறகடித்து

வானவெளியில் பறக்க

சிறு கீற்றாய் சூரிய ஒளி

உலகம் எங்கும் பரவ

வெட்கம் கொண்ட மேகக்கூட்டம்

விலகியே ஓடிவிட

புலர்ந்தது காலை

புதுப்பொழிவுதர

இடை நெளிந்து உடல் வளைந்து

நிமிர்ந்து நிற்க்கும் மரங்கள்

உரிமையோடு உட்கார்ந்து

இசைபடிக்கும் குயில்கள்

அழகுடனே தலையசைத்து

மலர் தூவும் இலைகள்

அதிகாலை பொழுதுக்கு

அர்ச்சனை தூவும் குருக்கள்

ஊருக்கு குறுக்கே ஓடும்

கறுப்புத்தார் ரோட்டு

உடல் முழுக்க ஈரமாகி

தலை குனியும் புல்லு

நீட்டி நிமிர்ந்து நிற்க்கும்

அணையாத மின்கம்பம்

புலர்கின்ற காலைக்கு

தீபமிடும் பூசாரி

ஆங்காங்கே அசையத்தொடங்கும்

மனித வலுக்கூ ட்டம்

அவர்களை ஏத்திச்செல்லும்

வாகனங்களின் சத்தம்

ஒருக்காலும் நின்றதில்லை

நிதானமாய் பார்த்ததில்லை

அழகாக புலர்கின்ற

அதிகாலை பொழுதுதனை 

	Tweet